Isabelle

'Isa.'
Hij was de enige die me nog zo noemde. Sinds twilight was verschenen was ik Belle geworden. Eerst voor mijn vriendinnen, langzaam voor de rest van de wereld. Ik haatte de naam. De naam, maar vooral de betekenis, ik was niet mooi, niet Belle, meer het beest. Maar niet voor hem, voor hem bleef ik altijd zijn Isa. Tot nu dan.
'Isa.'
Eindelijk keek ik hem aan. Al  hoefde ik dat niet te doen om me zijn gezicht te herinneren, het stond op mijn netvlies gebrand.  Ik kende zijn grijze ogen, de wallen eronder, uitgesleten door vele slapeloze nachten, en alle sproetjes rond zijn neus. -Het enige aan hem wat lief leek te zijn.-
Hij rilde in de kille avondwind (of was het nachtwind?) die door zijn grijze zomertrui waaide.
'Isa, ik...'
Zijn stem brak. Ik hoorde de tranen die ik ook even in zijn ogen dacht te hebben zien glinsteren. Ik wilde zijn smalle handen pakken,  en hem fluisteren dat alles goed zou komen. -ook al was dat een leugen- maar ik wist dat hij ze los zou trekken, omdat  hij dat nou eenmaal altijd deed.
'Het spijt me.'
Dit maal was hij het die zijn hoofd boog. Ik vergaf hem, ook al had ik hem nooit iets kwalijk genomen.
Mijn verstand schreeuwde dat ik hem moest haten, dat ik hem moest slaan en boos moest zijn omdat hij me zomaar achter zou laten. Maar ik sloot hem weer in mijn hart als een oude bekende die terug kwam. Hij was nooit weg geweest. Hij ging weg.
'Maar misschien, is het, is het beter zo, misschien...'
Er klonk geen enkele overtuiging door in zijn nog altijd gebroken stem. Slechts zelfhaat. Hij keek me nog steeds niet aan, alsof hij mijn blik niet kon verdragen, draaide zich om en liep weg. De maan glinsterde in zijn te lange haren, en de nacht slokte hem op.
Het is beter zo. Het is beter zo, het zal beter zijn zo. Hij heeft gelijk. Ik moet hem gewoon vergeten. 
Zout vond een weg naar buiten en trok sporen over mijn wangen.
'Kom terug!'
Schreeuwde ik.
'Kom terug.'