Wiskundeles

Op dit moment ben ik zo inspiratieloos als een konijn met roze oren. Daarom maar even een gedichtje.


Buiten sneeuwde het 
bloesems,
waaide het zonlicht,
en fluisterden de fietsen
verhalen naar elkaar.


Binnen regende het
cijfers en formules,
stormde het 
waarschuwingen
en 


hadden we nog 
50 minuten
te gaan.

Over Twilight:

 Vandaag heb ik alle boeken van Twilight weer bij de bibliotheek gehaald. Werkelijk, ge-wel-dig. Ik heb ze allemaal wel een keer of tien gelezen, en nog steeds ga ik dood van het lachen.
Nou ja, bij wijze van spreken dan, ik ben immers al jaren dood.
Ik denk dat dit een van de beste acties ooit is. Edward verdiend een enorm standbeeld:
Bedreig een schrijfster, laat haar een boek schrijven waarin jij zelf als goedaardige en knappe vampier een hoofdrol hebt, zorg dat het boek een wereldhit word, en woppa. In plaats van dat elk tienermeisje die afschuwelijke knoflookstrengen boven haar bed hangt in doodsangst dat ze word gebeten, vallen ze zwijmelend en dromend van hun eigen vampier in slaap. Ik heb nog nooit zo makkelijk toe kunnen slaan.

Nu Paul van Loon en al die andere verraders oppakken en de wereld is in onze handen!

Uit het dagboek van: een nerd

Maandag. 
Ik heb het weekend maar net overleefd. Ik moest teren op enkele nog onvertaalde Latijnse teksten, wat wiskunde sommen en Franse werkwoorden. O, wat voelde ik me gelukkig toen mijn trouwe wekkertje me om zes uur wekte voor het laatste beetje huiswerk en een goed ontbijt. Met glimmende bril begaf ik me naar school, ik was vergeten dat de eerste les lichamelijke opvoeding was. Met voetbal struikelde ik. Nee, ze lieten me struikelen, ik weet zeker dat het expres was. Maar nog erger vond ik dat ze "loser" riepen. De Nederlandse taal is overduidelijk aan het verengelsen, en ik heb geen idee wat ik er tegen moet doen.

Woensdag.
Sorry dat ik gisteren niet heb kunnen schrijven, ik werkte aan een extra project voor geschiedenis, het was zeer interessant, ik heb er echt ongelofelijk veel van geleerd. Maar eigenlijk heb ik ook vandaag weinig tijd om te schrijven, ik wil nog even een samenvatting schrijven voor aardrijkskunde.

Donderdag. 
Waar gaat het heen met de leraren op deze wereld? Vandaag moest ik mijn lerares Nederlands verbeteren toen zij zich versprak en groter "als mij" zei. Het is de bedoeling dat we haar voorbeeld volgen, dan kan ze toch niet zo'n fout maken?
Ik heb vandaag ook mijn stuk ingeleverd over de pretvakken als drama en tekenen. Ik heb eerder geschreven over de grote nutteloosheid van dit soort dingen. Ik ben zeer nieuwsgierig wat de reactie van het schoolbestuur hierop is.

Vrijdag
Ik denk erover op een schaakclub te gaan. Alhoewel het niveau daar ver beneden dat van mij zou zijn, is het altijd prettig met gelijkgestemden te kunnen converseren over deze prachtige sport. Misschien dat ik een stuk moet schrijven over het vervangen van gymnastiek, in denksporten.

-Jan. 

Met dank aan: Feetje, voor het vertalen. 

School is weer begonnen.

Isabelle

'Isa.'
Hij was de enige die me nog zo noemde. Sinds twilight was verschenen was ik Belle geworden. Eerst voor mijn vriendinnen, langzaam voor de rest van de wereld. Ik haatte de naam. De naam, maar vooral de betekenis, ik was niet mooi, niet Belle, meer het beest. Maar niet voor hem, voor hem bleef ik altijd zijn Isa. Tot nu dan.
'Isa.'
Eindelijk keek ik hem aan. Al  hoefde ik dat niet te doen om me zijn gezicht te herinneren, het stond op mijn netvlies gebrand.  Ik kende zijn grijze ogen, de wallen eronder, uitgesleten door vele slapeloze nachten, en alle sproetjes rond zijn neus. -Het enige aan hem wat lief leek te zijn.-
Hij rilde in de kille avondwind (of was het nachtwind?) die door zijn grijze zomertrui waaide.
'Isa, ik...'
Zijn stem brak. Ik hoorde de tranen die ik ook even in zijn ogen dacht te hebben zien glinsteren. Ik wilde zijn smalle handen pakken,  en hem fluisteren dat alles goed zou komen. -ook al was dat een leugen- maar ik wist dat hij ze los zou trekken, omdat  hij dat nou eenmaal altijd deed.
'Het spijt me.'
Dit maal was hij het die zijn hoofd boog. Ik vergaf hem, ook al had ik hem nooit iets kwalijk genomen.
Mijn verstand schreeuwde dat ik hem moest haten, dat ik hem moest slaan en boos moest zijn omdat hij me zomaar achter zou laten. Maar ik sloot hem weer in mijn hart als een oude bekende die terug kwam. Hij was nooit weg geweest. Hij ging weg.
'Maar misschien, is het, is het beter zo, misschien...'
Er klonk geen enkele overtuiging door in zijn nog altijd gebroken stem. Slechts zelfhaat. Hij keek me nog steeds niet aan, alsof hij mijn blik niet kon verdragen, draaide zich om en liep weg. De maan glinsterde in zijn te lange haren, en de nacht slokte hem op.
Het is beter zo. Het is beter zo, het zal beter zijn zo. Hij heeft gelijk. Ik moet hem gewoon vergeten. 
Zout vond een weg naar buiten en trok sporen over mijn wangen.
'Kom terug!'
Schreeuwde ik.
'Kom terug.'

Het begin